Relacje

 

Relacje

 

 

Szanowni Państwo,

 

Bardzo chcieliśmy, aby projekt NIC O NAS BEZ był przedstawiony bezpośrednio wszystkim, których mógłby zainteresować, żeby dotarł wszędzie tam, gdzie dotrzeć powinien. Wybraliśmy najlepszy – naszym zdaniem – sposób informowania. Spotkania i rozmowy. To niełatwe zadanie powierzyliśmy osobie maksymalnie zaangażowanej w problematykę społeczną. Naszą specjalistką do współpracy z otoczeniem społecznym została pani Natalia Lejbman, z wykształcenia pracownik socjalny, mediator rodzinny i specjalista od zarządzania instytucjami pomocy społecznej. Człowiek pełen pasji. W zakładce „relacje” prezentować Państwu, m.in. relacje Natalii ze spotkań i poszukiwań kandydatów na mentorów.

Z szacunkiem
Małgorzata Dysarz –Lewińska
Kierowniczka projektu

 

 

Sierpień 2011

 

„Ach… wiesz jest taki projekt na WSG – to może być ciekawa sprawa, coś innego” powiedział któregoś dnia znajomy. Najpierw ostrożnie jak „pies do jeża”, a z kim? a dlaczego? dla kogo? Takie pytania trochę denerwują, zatem trochę na odczepnego, otrzymałam informacje o projekcie drogą mailową. Przeczytałam raz, drugi, trzeci… Rzeczywiście jest coś w tym projekcie intrygującego, może mnogość warsztatowa, a może trochę egzotyczny, bo estoński partner? Zastanawiające. Podczas zupełnie przypadkowych spotkań z ludźmi z tzw. mojej branży, zaczęłam niezobowiązująco rozpytywać, czy taki to a taki projekt może trafić swym przesłaniem do młodych ludzi??? No tak, ale to jeszcze sierpień… czas urlopów i wakacji i myśli trochę swawolnie niepoukładanych ;) Cóż, że chciałabym znać odpowiedzi na swoje pytania dotyczące projektu „Nic o nas bez nas”, cierpliwość zwycięża ciekawość (niestety :( )

 

Wrzesień 2011

 

Spotkanie na WSG. Tak, to spotkanie dało mi wiele, oj bardzo dużo. Powoli przestawałam wierzyć, że istnieją ludzie pełni pasji, zaangażowania i pozytywnych wibracji. A tu proszę, miła odmiana. Ludzie chcą coś zrobić i naprawdę w to wierzą! A ja też mam już swój pomysł jak działać i już bym chciała promować to nowe projektowe dziecko w całym regionie. Mogę? Tak?!!! To super!!!
Na pierwszy ogień Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Bydgoszczy, Rejonowe Ośrodki Pomocy Społecznej Wyżyny, Bartodzieje, Fordon, Śródmieście, Błonie, Szwederowo. Następnie Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Żninie, Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w Mogilnie, Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Świeciu.
Fajnie jest przedstawiać tak atrakcyjny projekt :)

 

 

Listopad 2011

W listopadzie 2011 r. odwiedzamy placówki wychowawcze, spotykamy się z młodzieżą, policją, lokalnymi liderami. Informujemy o projekcie m.in. uczestnicząc w Pierwszym Kujawsko-Pomorskim Zlocie Studentów Niepełnosprawnych, zakładając profil na Facebooku, wysyłamy pisma, listy i sms - korzystamy z wszelkich dostępnych i skutecznych kanałów komunikacyjnych.

Listopad to dla naszego projektu to czas konfrontacji zamierzeń z rzeczywistością. Wszystko jest ważne.
Czy jesteśmy dobrze przygotowani? Czy plany się powiodą? Czy młodzieży spodoba się idea mentoringu? Czy w lutym w Estonii będzie bardzo zimno i czy nie podrożeje benzyna? To też nas zajmuje. Wytrwale korespondujemy z naszym zagranicznym partnerem, tłumaczymy materiały dotyczące jego doświadczeń i stale uzupełniamy listę gości na spotkanie otwierające. Chcemy się podzielić informacjami na temat projektu ze wszystkimi, którym idea przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu jest bliska.

Już działa profil projektu na Facebooku, pracujemy nad regulaminem rekrutacji, planem upowszechniania i włączania do praktyki.

 

 

Grudzień 2011

5.12.2011 r. zaplanowaliśmy posiedzenie zespołu eksperckiego, z udziałem naszego partnera z Estonii. Wówczas wypracowane zostały m.in. zasady rekrutacji do projektu (która rozpocznie się dzień później)

6.12.2011 r. odbyło się oficjalne spotkanie otwierające, w programie którego m.in.
• 11:00 – 12:00 – prezentacja projektu
Ekspert Agnieszka Jeran – o projekcie merytorycznie i o tym na czym jego innowacyjność polega
Małgorzata Dysarz – o projekcie wykonawczo, harmonogram i realizacja
Jaano Rässa – podstawowe informacje o idei mentoringu
Krzysztof Jankowski – dlaczego warto zaangażować się w ten projekt?
• 12:00 – 12:15 – przerwa kawowa
• 12:15 – 13:30 – panel dyskusyjny z udziałem ekspertów
• 13:30 – 15:00 – przyjmowanie zapisów - wstępnych deklaracji do projektu

Tego samego dnia rozpoczęła się rekrutacja (zgłoszenia przyjmowane były online oraz osobiście w określone dni i godziny)
 

Styczeń, Luty 2012

 

Początek 2012 r. to intensywne szkolenia przygotowujące uczestników projektu do roli wolontariusza-mentora (z zakresu mentoringu, asertywności, psychologii, pedagogiki, samoobrony, języka angielskiego). Szczegółowy harmonogram zajęć na okres styczeń-marzec można pobrać tutaj. Każde zajęcia według harmonogramu rozpoczynają się o godz. 16:15.

 

Marzec 2012

 

Nadchodząca wiosna to dla 1. grupy uczestników naszego projektu czas coraz bardziej zaawansowanych zajęć, dzięki którym zostaną przygotowani do roli prawdziwego mentora.

Do końca marca trwa również rekrutacja 2. grupy osób do naszego projektu. Tym razem za bezpośrednią akcję promującą kolejny nabór odpowiadać będą uczestnicy 1. grupy. To na nich spoczywa teraz obowiązek poszukania w swoim otoczeniu społecznym osób, które – spełniając wymogi formalne projektu, będą chcieli – po zdobyciu odpowiednich kompetencji – zaangażować się w działania na rzecz swoich rówieśników. Jak zarejestrować swoje zgłoszenie do "Nic o nas bez nas"? Instrukcja w zakładce Rekrutacja.

W marcu 2012 zorganizowana została wizyta studyjna uczestników projektu u naszego partnera w Estonii, w celu poznania przyjętych przez niego metod pracy. Zaledwie kilka dni, a jak wiele nowych doświadczeń! Czy tak popularną już w Estonii ideę mentoringu można przenieść na nasz rodzimy grunt? To już pozostaje przede wszystkim w mocy uczestników naszego projektu. Pierwsze relacje z wyjazdu pojawiły się na projektowym Facebooku.

A jak o swoich estońskich doświadczeniach opowiadają uczestnicy projektu? Zapytaliśmy o to jedną z nich...

Magda Dolna: "Po długiej podróży dotarliśmy na miejsce. Jedynym słowem, jakie przychodziło mi wtedy na myśl było: nareszcie! Nie wiedziałam jednak jeszcze o tym, jak „szalonym” człowiekiem jest Jaano. Przy jego pomysłach 20-godzinna podróż to drobnostka.
Po trzech godzinach odpoczynku wyruszyliśmy na 15-kilometrowy „spacer”. Do miejsca skąd mieliśmy ruszyć Jaano zawiózł nas wojskową ciężarówką. Na początku nie wierzyłam, że dotrwam do końca. Okazało się, że spacer wcale nie jest taki trudny, w porównaniu ze skokiem z 15-metrowej wieży, który był naszą nagrodą za osiągnięcie celu. Samo patrzenie, jak ktoś inny z grupy skacze było dla mnie przerażające, ale mobilizowało mnie jeszcze bardziej. Jak oni mogą to ja też! Po długim namyśle doszłam do wniosku, że taka okazja może mnie już więcej nie spotkać. Przy okazji tego wyzwania stwierdziłam, że powinno się walczyć ze swoim strachem, jeśli chce się być mentorem i pokazywać podopiecznym, że nie ma rzeczy niemożliwych oraz, że warto przełamywać swoje lęki.
Następnego dnia zwiedziliśmy Tartu - drugie, co do wielkości miasto w Estonii. Pod wieczór Jaano opowiedział nam o przepisach dotyczących odpowiedzialności prawnej nieletnich w Estonii. Mówił, co dzieje się z osobami, które naruszyły prawo oraz o tym jaką funkcję pełni w tym procesie Fundacja Zapobiegania Przestępczości (Crime Prevention Foundation). W Estonii nieletnim, którzy mają problemy w szkole, w domu oraz łamią przepisy prawne przydzielany jest mentor. Osoba, której zadaniem jest zapewnie młodym ludziom wsparcia, doradzanie oraz dawanie przykładu. Jaano przygotował dla nas prezentację dotyczącą więzień w Estonii - najsurowszej sankcji dla nieletnich, którzy złamali prawo. Prezentacja i wykład na ten temat były bardzo ciekawe. Znając w jakimś stopniu realia polskiego więziennictwa mogłam porównać je z estońskimi.
Następnie spotkaliśmy się w Tallinie z Reginą Aasjärv, która jest superwizorem i od paru lat zajmuje się mentoringiem. Na spotkaniu dowiedzieliśmy się wielu ciekawych rzeczy o roli mentora, o tym jaki powinien być i czego nie powinien robić. Regina udzieliła nam wielu cennych wskazówek dotyczących pracy mentora. Z uwagą słuchałam tych rad i jestem pewna, że przydadzą się one w mojej przyszłej pracy. Na koniec, każdy z nas miał powiedzieć, jak widzi siebie w roli mentora i z kim chciałby pracować. Jestem pewna, że po tych wypowiedziach, każdy z nas przekonał się, że praca mentora to coś dla nas.
Po pobycie w Estonii jeszcze bardziej jestem pewna tego, że można robić wiele dobrego dla innych, a przy tym zyskiwać dużo pozytywnej energii dla siebie. Teraz warto poświęcić czas na zdobywanie wiedzy, umiejętności, które na pewno przydadzą się w przyszłej pracy z młodymi ludźmi."

 

Kwiecień 2012

Wraz z początkiem kwietnia zakończyliśmy nabór zgłoszeń do drugiej grupy uczestników projektu "Nic o nas bez nas". Następnym etapem rekrutacji były badania psychologiczne osób, które wypełniły ankiety zgłoszeniowe do naszego projektu. Pierwsza tura spotkań kandydatów z psychologiem odbyła się 10 kwietnia.

Na 12 kwietnia zaplanowane zostało spotkanie integracyjne dla dwóch grup współfinansowanego ze środków UE, projektu "Nic o nas bez nas". Staraliśmy się na nim odpowiedzieć na wszystkie pytania, które się pojawiły w ciągu trwania projektu oraz zaplanować nasze wspólne działania do końca roku. Była to też okazja do pozalekcyjnego spotkania się z ekspertami i wykładowcami. Spotkanie odbyło się o godz. 16:30 w sali G3 (budynek G) w WSG, ul. Garbary 2. Program spotkania integracyjnego (12.04.2012 r.)

Udostępnione zostały również nowe harmonogramy zajęć zarówno dla 1. jak i dla świeżo zrekrutowanej 2. grupy na okres kwiecień-maj 2012 r. Pobrać je można w zakładce Jak to robimy?/Plany.

Natomiast grupa mentorów rozpoczęła pracę ze swoimi podopiecznymi - czyli uczestnikami drugiej grupy, którzy w przyszłości również stać się będą mogli mentorami. Tym razem będą to już relacje indywidualne mentor-podopieczny, a każde działanie powinno być odnotowywane przez mentorów na specjalnie przygotowanej karcie sprawozdania współpracy mentorskiej.

Maj 2012

Projekt NIC O NAS BEZ NAS wkroczył w drugą fazę realizacji. Jest nas więcej, bo do grupy dołączyły nowe koleżanki i koledzy. Większość została już podzielona na pary mentor–uczestnik. Teraz mamy do wypełnienia konkretne zadania, a potem już tylko wyjazd szkoleniowy w Bory Tucholskie i… wakacje.

Mając nadzieję na przetrwanie nocy w lesie i zadań przygotowanych przez trenerów, na tym etapie wybierzemy również indywidulane ścieżki rozwoju dla każdego z beneficjentów projektu. Zaproponowaliśmy 6 warsztatowych ścieżek, każda z nich to 40 godzin znakomicie przygotowanych, ciekawych zajęć. Beneficjenci mogli wybrać dowolną liczbę ścieżek swojego indywidualnego rozwoju, ale musieli pamiętać, że obecność na zajęciach będzie obowiązkowa. Co zaproponowaliśmy?:
1. Warsztaty fotograficzne
2. Abc rekreacji
3. Leonadro da Vinci XXI wieku
4. Tutoriat artystyczny
5. Warsztaty dziennikarskie
6. Warsztaty językowe

Opis zajęć znajduje się na naszym profilu na FB.

 

Czerwiec 2012

Czy gąsienice są jadalne, czy można wodę wycisnąć z suchego piasku, użyć wacików kosmetycznych do rozpalania ognia, a sosnowych gałęzi do zbudowania prowizorycznego M3? Jak znaleźć schronienie, gdy zgubimy się w nocy w lesie? Jak zdobyć pożywienie i wodę?

Uczestnicy projektu "Nic o nas bez nas" potrafią to zrobić. No, może nie wszystko, ale uczyliśmy się od najlepszych. Tych i innych elementów survivalu nauczyli się nasi mentorzy, którzy 28-30 czerwca wyjechali w Bory Tucholskie z ratownikami medycznymi i byłymi żołnierzami z GROM-u. Pan Węzeł, Pan Ratownik, Pan Wodnik i Pan Azymut to kryptonimy jakie nadaliśmy (w tajemnicy) naszym trenerom. 

Za nami takie zajęcia, jak:
1. Podstawowe wiadomości z terenoznawstwa
- ukształtowanie i elementy terenu
- rodzaje map i ich czytanie
- azymut
- sposoby określania stron świata
2. Pierwsza pomoc – ratownictwo medyczne
- autopomoc ( tamowanie krwotoków )
- podstawowe czynności ratujące życie w przypadku NZK ( Nagłego Zatrzymania Krążenia )
- podstawowe czynności ratujące życie z użyciem automatycznego defibrylatora zewnętrznego
- udzielanie pierwszej pomocy ofiarom wypadków:
3. Podstawowe zasady survivalu
- ochrona przed zagrożeniami
- zasady zdobywania i uzdatniania wody
- sposoby pozyskiwania pożywienia
- budowa legowisk i schronień
- sposoby rozpalania ognia, rodzaje ognisk
4. Techniczne elementy przetrwania w terenie
- liny i węzły survivalowe
- prymitywna broń i narzędzia
- odzież i noszaki
5. Marsze terenowe
- marsz na azymut
- marsz na mapę
- marszobieg na orientację
6. Bytowanie w terenie przygodnym
- zdobycie i uzdatnienie wody
- zdobycie i przygotowanie pożywienia
- budowa schronienia i nocleg w nim
7. Przeciwdziałanie agresji i zagrożeniom
- unikanie sytuacji konfliktowych i zagrożeń
- sposoby rozładowywania agresji
- bierny i czynny opór
- minimalizacja skutków ataku i katastrofy
- segregacja rannych podział pod względem zagrożenia utraty życia i wielkości obrażeń

Zaproponowaliśmy maksymalne wykorzystanie czasu i jak najwięcej bytowania w terenie. Jeden nocleg w lesie, połączony z sporządzaniem pożywienia: ryby i kurczaki. Rano pobudka i zaprawa poranna połączona z gimnastyką. W nosy wprowadziliśmy system wart i czuwania. Treningi wymagające opanowania dużej ilości szczegółów odbywały się obwodowo z podziałem na grupy.

Perfekcyjna organizacja, wiedza i niezwykły spokój oraz opanowanie – tego zazdrościliśmy naszym trenerom najbardziej. Zapraszamy do oglądania zdjęć, bo słowa to za mało! Fotografie można obejrzeć już na naszym profilu na Facebooku, a już wkrótce także w naszej galerii.

Zapraszamy również do lektury relacji z wyjazdu autorstwa Pana Romana Laudańskiego, która ukazała się 6 lipca 2012 r. w Gazecie Pomorskiej, a także refleksji na temat wyjazdu integracyjnego Pani Mileny Dominik z Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Gdańsku.

 

 

Wrzesień-październik 2012

Za nami bardzo pracowita jesień. Grupa 1 „mentorska” zmierzyła się z kolejnymi zadaniami z psychologii i pedagogiki, grupa 2 sprawdziła czym ich starsi „projektowym stażem” koledzy zajmowali się w ubiegłym roku. W grudniu uczestnicy projektu i wszyscy zainteresowani mentoringiem rówieśniczym będą mogli spotkać się z przedstawicielem naszego estońskiego Partnera, Jaano Rässa. Zorganizowaliśmy festyn integracyjny oraz specjalistyczne szkolenie. Rozpoczęliśmy również budowę naszego klubu oddolnej demokracji, przygotowania do kolejnej rekrutacji i udziału w ścieżkach indywidualnego rozwoju.

Oto czym m.in. się zajmowaliśmy:

1. Mediacje. Negocjacje.
Mediacja a inne formy rozwiązywania sporów. Uwarunkowania stosowalności mediacji. Modele mediacji. Strategie i techniki mediacji. Proces mediacji i jego fazy. Mediacja w kontekście sporów i rodzinnych, mediacja rodzinna jako sposób rozwiązywania sporów między rodzicami a dziećmi, techniki mediacyjne, zasady rozwiązywania sporów, teorie konfliktu, sposoby rozwiązywania konfliktów, konflikty pokoleniowe, konflikty rówieśnicze, konflikty szkolne.
Rozumienie specyfiki mediacji i roli mediatora; analizy sporu w celu określenia roli mediacji i mediatora; ustalania celów i doboru technik mediacji; planowania procesu mediacji; dostosowania mediacji do typowych sporów małżeńskich i rodzinnych, umiejętność pomocy w rozwiązywaniu konfliktów i sporów: szkolnych, pokoleniowych, rówieśniczych; umiejętność stosowania prostych technik i metod w sytuacjach konfliktowych, rozumienie przyczyn konfliktów, radzenie sobie z konfliktem, umiejętność poszukiwania pomocy zewnętrznej, w przypadku konfliktu wielopoziomowego.

2. Kryzys w rodzinie. Przemoc w rodzinie.
Treści: definicja sytuacji kryzysowej, kryzysy rodzinne, pojęcie interwencji kryzysowej wobec rodziny, procedury stosowane w skutecznej interwencji kryzysowej, reakcja dziecka na kryzys, zasady postępowania interwenta, umiejętność radzenia sobie ze stresem, techniki i metody rozwiązywania sytuacji kryzysowej, poszukiwanie pomocy zewnętrznej w rozwiązywaniu funkcjonowania kryzysu rodziny.

3. Program praktyk – przykładowy w Bydgoskim Zespole Placówek Opiekuńczo-Wychowawczym
Cele praktyki
W toku praktyki mentorzy zapoznają się z wzorowymi przykładami pracy wychowawczej, resocjalizacyjnej i profilaktycznej.
Praktyka kierunkowa umożliwia zdobycie umiejętności skutecznego działania niezbędnego do podjęcia i prowadzenia pracy mentorskiej (wychowawczej, profilaktycznej i resocjalizacyjnej).
Praktyka kierunkowa jest również ważnym czynnikiem kształtowania osobowości przyszłych mentorów, wiązania ich z zawodem oraz rozwijania w nich pożądanych cech umysłu i charakteru.
Trzy główne funkcje praktyki – poznawcza, kształcąca i wychowawcza – wzajemnie się w jej toku warunkują i uzupełniają.
Obok możliwości obserwowania i przyjmowania przez mentorów wypróbowanych wzorów pracy wychowawczej, resocjalizacyjnej i profilaktycznej, praktyka powinna torować drogę nowym rozwiązaniom, służąc stosowaniu w tej pracy najbardziej skutecznych metod.
Celem praktyki jest konfrontacja i uogólnienie zdobytej wiedzy teoretycznej, dotychczasowych doświadczeń z możliwością podejmowania przez mentorów prób samodzielnej pracy w placówkach prowadzących działalność wychowawczą, profilaktyczną i resocjalizacyjną. Stąd też mentorzy na praktyce winni hospitować wzorcowe przykłady pracy, jak również wdrażanie do praktyki nowoczesnych i zmodernizowanych rozwiązań pedagogicznych.

Zadania praktyki mentorskiej
Do głównych zadań praktyki mentorskiej należy:
a) zapoznanie ze strukturą organizacyjną placówki,
b) zapoznanie z podstawową dokumentacja placówki,
c) zaznajomienie z miejscem wychowania resocjalizującego w systemie edukacji narodowej oraz prawami i obowiązkami nauczyciela – wychowawcy zakładu lub innej placówki profilaktycznej i resocjalizacyjnej
d) wdrażanie do stosowania wiedzy merytorycznej i metodycznej w praktyce,
e) przygotowanie do właściwego wykonywania czynności mentorskich (wychowawczych, resocjalizacyjnych i profilaktycznych),
f) dostarczanie i wykorzystywanie odpowiedniego zasobu doświadczeń,
g) kształcenie u twórczej postawy mentorsko- pedagogicznej oraz wyrabianie poczucia odpowiedzialności za określone poczynania profilaktyczne lub resocjalizacyjne.

4. Terapia Skoncentrowana na Rozwiązaniach
Podczas zajęć TSR uczestnicy projektu zdobędą podstawowe umiejętności i techniki pomocne w prowadzeniu wywiadu skoncentrowanego na rozwiązaniach, podstawowe umiejętności w pomocy psychologicznej: rozmowa poza problemem, skalowanie, pytania o wyjątki, pytania o preferowaną przyszłość, wydobywanie zasobów podopiecznego – komplementowanie, formułowanie celów strategicznych i operacyjnych, formułowanie zadań, podstawowe relacje terapeutyczne: współpracy, narzekania i goszczenia, strategie pracy w różnych relacjach terapeutycznych, prowadzenie wywiadu i formułowanie informacji zwrotnej.
Uczestnicy projektu zdobędą umiejętności i kompetencje w zakresie: wiedza o genezie i filozofii modelu Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach, jej podstawowych założeniach, podstawowe umiejętności pomocne w prowadzeniu rozmowy/wywiadu z klientem, podstawowe rodzaje relacji klient-terapeuta. Umiejętność zidentyfikowania rodzaju relacji terapeutycznej. Znajomość podstawowych strategii pracy w różnych relacjach, umiejętność przygotowania informacji zwrotnej dla podopiecznego i samodzielnego przeprowadzenia wywiadu skoncentrowany na rozwiązaniach.
Ponadto w ramach zdobywania podstawowych informacji o zabezpieczeniu społecznym w Polsce, odwiedzać będziemy świetlice środowiskowe, placówki opiekuńczo-wychowawcze i inne instytucje działające w obszarze pomocy społecznej. Uczestnicy zapoznają się także z możliwościami aktywizacji środowisk lokalnych.